از قدیم الایام قدما گفته اند و نوشته اند "سالی که نکوست از بهارش پیداست" یک ضرب المثل که شاید خیلی وقت ها دوست داشته باشیم تا واقعیت نداشته باشد. بهار 1388 یکی از بدترین یا به جرات بدترین بهاری بود که در بیست و چند بهار زندگیم تجربه کرده بودم. بهاری سخت، پر استرس و پر هیجان که با تلخی و نا امید شدن تمام امیدها و زرد شدن تمام سبزی ها خاتمه یافت و تمام آن سختی ها و فشارها را بر تن و جان ما به یادگار گذاشت.
آن بهار بی طراوت تالی خود تابستان گرد و خاک آلود، خون گرفته و غم زده ای را داشت. تابستانی که آن چنان سریع گذشت که باورم نمی شود هم اینک در ماه شهریور آن هستیم و آن قدر سیاه بود که شاید تا آخر عمرم هیچگاه نخواهم چنین تابستانی را تجربه کنم، تابستانی که هر روز خبری آمد بدتر از خبر روز گذشته و قبرستان و جنازه و تجاوز پر کاربردترین لغات روز و شبش بود از جنازه هایی که قربانی سقوط هواپیما شده بودند تا...
اتفاقاتی را به نظاره نشستم که در کتب تاریخ خوانده بودم و می پنداشتم دهه هاست دورانش به سر آمده است.
به هر حال هر چه بود گذشت، تابستان که همواره فصل شیرین دفتر هر سالمان بود با تلخی هر چه تمام تر رو به اتمام است. امیدوارم خزان و زمستان این سال به تلخی بهار و تابستانش نباشد. از خدا می خواهم تمام دربندان بی گناه، حالا که به گناهانی که باید اعتراف می کردند، اعتراف کردند به کانون خانواده های خسته و غم زده شان بازگردند. دیروز در گفتگویی همسر آقای زید آبادی می گفت پسر هفت ساله اش به قدری بی تاب شده که در گوش خود می زند، سایرین هم حتما حال و روز بهتری ندارند.
از رب العالمین می خواهم به حق این ماه مبارک فرج آقا را نزدیک کند و بساط هر چه ظلم و ظالم است را برای همیشه از سر ایرانیان و جهانیان بر کند. روز و شب دعا کنیم که در این هنگامه فتنه و ظلم کاری به جز دعا از دستمان بر نمی آید.
پست‌ها
